De volle jaren 90 tot en met halverwege de Zero’s was ik werkzaam in de Gayhoreca van Rotterdam. Op mijn 22-ste stond ik achter de bar in de GayPalace in Rotterdam en later in de Keerweer en café De Bak. Op vrije avonden was ik graag in de Montmarte en de It in Amsterdam. Op al die plekken konden wij onszelf zijn en beleefden we ons geluk op de dansvloer waar iedereen respect had voor elkaar. Het was de tijd dat Manfred Langer, van Chez Manfred en de It, letterlijk en figuurlijk de luiken opende in de Nederlandse gayscene. We mochten er zijn. We mochten gezien worden. Vrouw, man, jong en oud, wit en zwart, he, ho, lesbo, trav, transgender of bi: Iedereen kwam samen met respect voor elkaar, om plezier te hebben met elkaar. Wie je ook bent. Die stem wil ik nu zo graag laten horen in het parlement. Geen discriminatie en geen racisme, helemaal nergens meer in onze samenleving. Dat is ons ideaal.
Onze geschiedenis heeft ons in ongelijkheid bij elkaar gebracht. Zo is de wereld om ons heen nog steeds ongelijk verdeeld. Nu is de tijd gekomen om daadwerkelijk ruimte te maken voor iedereen. Ongeacht je nationaliteit, je geloof of juist je ongeloof. Alle mensen zijn gelijkwaardig aan elkaar zolang we vanuit die gelijkwaardigheid handelen en mogen zijn wie wij zijn. Liefst wil ik niet meer in één hokje geplaatst worden, we zijn allemaal mens, een mens bestaat uit vele lagen. Een mens is zoveel meer. Maar vergeten waar we vandaan komen kunnen en mogen we niet, want daar is de geschiedenis van de onderdrukten te pijnlijk voor en daarom is de strijd voor onze vrijheid van bestaan een blijvende. Daar is een nieuwe politieke beweging noodzakelijk voor. Artikel1 brengt die beweging de politieke arena binnen. En geeft iedereen stem. Een stem niet voor iedereen maar ván iedereen. Een stem die meer dan ooit gehoord mag worden.
| Plaats op de lijst: | 13 |
| Ik ben LHBTI: | Nee |