Joyce Hamilton, het COC-bestuurslid voor Internationale Zaken geeft haar visie over de standpunten van diverse partijen en gebeurtenissen in de aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement op 17 mei 2009.
Foto: Pascal Ollegott
De paradox van een Roze Europa
Het is verkiezingstijd, een tijd die COC Nederland traditioneel graag aangrijpt om politici na te laten denken over het beleid dat zij de komende jaren willen voeren ten behoeve van LHBT’s. Een periode waarin politieke partijen vaak maar al te graag beloften maken. Wat voor een Roze Europa gloort er volgens de partijen dit keer aan de horizon?
De afgelopen jaren hebben homorechten hoog op de agenda gestaan. Nog voor zijn aanstelling als Eurocommissaris kon Buttiglione onder meer vanwege zijn homofobe opvatting weer huiswaarts keren. De Europese Commissie beloofde vervolgens “winnaar van grondrechten” te zullen worden. Deze belofte werd schoorvoetend en maar gedeeltelijk waar gemaakt. Onder zware druk van het Europese Parlement kwam de Europese Commissie pas in 2009 met een voorstel voor de lang beloofde richtlijn die betere bescherming dient te bieden op basis van seksuele oriëntatie.
Nederlandse tijgers
Aan het Europees Parlement heeft dit echter niet gelegen. Met name een aantal Nederlandse tijgers heeft vastberaden doorgezet om homoseksualiteit hoog op de Europese agenda te zetten. Dan denk ik vooral aan Emine, Jeanine, Kathalijne en Sophie, die in Brussel regelmatig op de barricaden klommen, maar tevens niet te beroerd waren om het in andere landen op te nemen voor HLBT-organisaties aldaar.
Ook voor de nieuwe termijn hebben we zulke bevlogen durfals nodig, die zich niet onder laten sneeuwen door hun conservatieve en radicale collega’s. Er ligt nog veel terrein braak als het gaat om de bescherming van LHBT’s tegen discriminatie in heel Europa. Voor COC Nederland reden te meer om flink aandacht te besteden aan deze verkiezingen. Via deze site, maar ook tijdens het lijsttrekkersdebat op 17 mei in Den Haag.
Geen stemadvies
Ik ga u geen stemadvies geven, maar ik kan het ook niet laten een aantal kritische punten met u te delen. Overigens kunt u zelf onder de partijprofielen op deze site nog veel meer informatie terugvinden over de houding van verschillende partijen.
Nadat het CU/SGP gelukt is om het woordje “homo” bewust buiten het verkiezingsprogramma te houden, hoef ik u niet uit te leggen hoeveel vertrouwen wij hebben in de toekomstige inzet van deze partij binnen het Europees Parlement. Om over het niet afvaardigen door het CDA van haar homoseksuele lijsttrekker naar ons debat of het niet beantwoorden van onze vragen maar helemaal niet te spreken.
De PVV denkt met LHBT’s een perfecte stok te hebben gevonden om andere minderheden te slaan. Ineens zijn we als homogemeenschap tot nationale troetelbeertjes verworden, maar dan wel: eigen homo’s eerst! Nederland moet beschermd worden tegen slechte invloeden van buitenaf. Maar Geert Wilders: waarom zo bescheiden? Waarom van onze nationale trots geen exportproduct maken?
Niet wat, maar hoe?
De overige partijen zitten redelijk op één lijn. De vraag is dan ook niet of zij zich gaan inzetten voor LHBT’s, maar hoe zij dit gaan doen. Zo af en toe een keer meestemmen in het Europees Parlement is makkelijk, maar het structureel agenderen van zaken, alsmede het actief ondersteunen van initiatieven ondernomen door de LHBT-gemeenschap en zelf actief het voortouw durven nemen, is hele andere koek. Wie werpt zich op als de nieuwe fakkeldrager voor een roze Europa? Wij gaan het zien op 17 mei 2009!